Afgelopen week was er weer zo’n moment dat ik er niets meer van begreep. Ik had het gevoel dat ik de Dharma helemaal kwijt was. Ik probeerde op te diepen wat er ooit aan inzicht was geweest maar het voelde levenloos aan.

Cuong vraagt ons constant om te ontdekken wie we zijn. Hij heeft ons afgelopen weekend o.a. een samenvatting gegeven over het bewustzijn. De acht niveaus van bewustzijn.

Twee weken geleden hebben we over dankbaarheid geschreven. Dankbaarheid is een krachtig middel om te stoppen. Door bijvoorbeeld stil te staan bij je longen en hun functioneren kom je tot rust.

Die spreuk hangt bij mijn neef op de muur in de woonkamer. Samen met zijn vrouw had hij de poster, met die spreuk, tijdens vakantie jaren terug in de Alpen gekocht. Op de poster zie je twee stokoude mensen, een boer en zijn boerin.

We leven op dit moment in een zeer onrustige tijd. We ervaren angst, onzekerheid en bezorgdheid. Als we het dagelijkse nieuws volgen, dan worden deze gevoelens nog meer gevoed. In ons hoofd kunnen allerlei gedachten rondgaan.

Het leven lijkt wel magisch. Het gevoel van tijd bijvoorbeeld. Als we het naar ons zin hebben, vliegt de tijd. Moeten we op een uitslag van een medische onderzoek wachten of wachten we op de komst van een baby dan lijkt de tijd niet vooruit te gaan.

Wat is een leraar? Allereerst moeten we onderscheid maken tussen een gewone leraar en een Dharmaleraar. Een gewone leraar brengt je iets bij. Je verzamelt kennis, diploma’s, denkvermogen, status enzovoorts. Een Dharmaleraar neemt iets weg.

Het idee om over respect te praten vanavond komt door het afgelopen weekend. We hadden het er in het opleidingsweekend over hoe we naar onze leraar kijken. Ik realiseer me dat ik Cuong vroeger graag op een voetstuk wilde plaatsen.

Hoe komt het dat bij sommige mensen alles de verkeerde kant op lijkt te gaan?