Wat voel ik me bevoorrecht om een leraar te hebben. Als ik niet oppas, leef ik in een soort mist, met een partij aannames die het gevolg zijn van mijn opvoeding, de cultuur waarin ik opgegroeid ben, en mijn eigen temperament.

Beste vrienden,

Ik schrijf deze brief aan jullie terwijl ik in Ha Giang, een afgelegen provincie van Vietnam ben. Ha Giang is gekenmerkt door de stenen bergen, waar bijna niks kan groeien.

Een nieuw jaar nadert. We geven elkaar wensen zoals geluk en gezondheid, liefde en licht, warmte en gezelligheid…

Het is een gek idee om te denken dat mijn linkerhand jaloers zou zijn op mijn rechter, omdat mijn rechterhand handiger is dan mijn linker.

Ons bewustzijn is een bijzonder besturingssysteem, gebaseerd op gevoelens en gedachten, dat voortdurend kiest: ja/nee, nu/straks, mooi/lelijk, fijn/vervelend enz. En het staat altijd aan.

Deze zomer hebben we het geluk gehad om 16 dagen non-stop getraind te worden door onze leraar, Cuong Lu. In zijn nieuwe centrum No Word Zen in Frankrijk hebben we een intensieve begeleiding ontvangen. Een belangrijk aspect van de training zou je kunnen noemen “één ding tegelijk”.

We maken allemaal fouten. Soms voelen we ons ontzettend schuldig over iets dat we gedaan of gezegd hebben. Een gevoel van schuld kan heel sterk zijn. Zo sterk dat we onszelf waardeloos vinden. We veroordelen onszelf en dat is heel pijnlijk.

Er zijn twee vormen van zelfvertrouwen. De ene is gebaseerd op de ideeën die je hebt over jezelf en je omgeving. De andere is gebaseerd op de afwezigheid van ideeën over jezelf en je omgeving.

Er zijn verschillende strategieën om met eenzaamheid om te gaan. De meest voor de hand liggende is om een relatie te hebben. We verbinden ons met een levenspartner en zo hopen we onze eenzaamheid niet meer te voelen.