19 september, mijn lijdensdag
Er is moederdag, vaderdag en dierendag. De dag van het geluk en de dag van de kinderrechten, de dag van de vrouw en nog alle andere nationale en internationale dagen. Op 19 september was ik bevangen door verdriet en somberheid. Ineens was lijden aanwezig. Niet mijn lijden maar LIJDEN. Het lijden van iedereen.
Het lijden van de kinderen in vluchtelingenkampen, het lijden van de moeders en vaders die een beter toekomst voor hun kinderen willen geven maar dat door omstandigheden niet kunnen. Er was de angst en de onzekerheid van de mensen in oorlogsgebieden aanwezig. Er was wanhoop en frustratie van de vrouwen in Afghanistan die niet meer mogen studeren en werken. Hun talenten en bijdragen aan de gemeenschap worden niet meer erkend door een groep mannen aan de macht. Er was schok na het lezen over misbruik van kinderen en uitbuiting in de seksindustrie van vrouwen en transgenders uit Zuid-Amerika. Er was de boosheid en het immense verdriet over de dood van 1400 dolfijnen in de Deense wateren omdat er een traditie is die dat toelaat. Er was grote bezorgdheid over het klimaat en de consequenties van de keuzes die we als mensen maken. Er was wanhoop over zinloos geweld. Er was wantrouwen over politieke spelletjes.
Er was heel veel lijden aanwezig maar het lijden was welkom.
Want lijden doet iets met je. Het raakt iets fundamenteels in je. Het raakt de essentie van je menszijn. Het maakt het wakker. Het is een wake up moment. Ook een moment waar je hart volledig opengaat voor de tsunami van lijden.
Dan gebeurt er iets wonderlijks: ineens ben je de moeder, het kind, de vader, de dolfijn, de visser, de Afghaanse vrouw, de transgender, de rotte politicus, de geweldpleger…. Het lijden verbindt je. Het haalt de grenzen weg. Geen “ik” en “jij” meer. Hun lijden is mijn lijden.
Ik zag dat veel lijden door onwetendheid veroorzaakt wordt. Onwetendheid neemt de vorm aan van angst die op zijn beurt de basis vormt van egoïsme, afgunst, begeerte, geweld, ongevoeligheid, wantrouwen, haat.
Zolang we ons niet realiseren wie we echt zijn gaat deze vorm van lijden door. We leven in een illusie, een bubbel, een kasteel van concepten met wapens gericht op de buitenwereld. We hebben een wereld in ons hoofd gecreëerd. Die is voor iedereen anders. We kijken naar buiten via een denkbeeldig sleutelgat. En van wat we zien, trekken we verkeerde conclusies. Onze blik is veel te beperkt. We zijn gevangen in illusies. We zijn helemaal niet vrij!
En dan zeg ik tegen mezelf: Breek je muren! Sla je concepten stuk! Prik je bubbel door! Er zijn geen grenzen. Die bestaan niet! Laat je niet door de vormen bedriegen. Vormen zijn niet vast. Ze ontstaan en doven uit, voortdurend. Alles wat je met de ogen van je hart ziet ben jij zelf. Waarom zou je jezelf pijn willen doen? Waarom zou je het beter willen hebben dan iemand anders? Waarom zou je een dier willen doden voor de lol? Waarom zou je een kind willen misbruiken? Waarom zou je kennis aan de helft van een bevolking willen ontzeggen? Waarom zou je ellende om je heen willen creëren? Er is geen enkel verschil tussen jou en alles! Wat je doet, wat het ook is, doe je eigenlijk aan jezelf. Alles is met elkaar verbonden.
Wil je een andere wereld zien? Bevrijd je van je illusies. Ga met het leven mee. Open je hart en je armen. Verwacht niets. We kunnen niemand de schuld geven van hoe de wereld eruitziet want we zijn de enige die de “wereld” die we beleven kunnen veranderen.
De 19e september is voortaan mijn dag van het lijden. Zodat ik nooit vergeet dat er geen grenzen zijn en dat vormen en namen illusies zijn. Ik ben jou, in al je vormen en ik ben er voor jou. Ach! Dat zijn weer beperkte woorden! Er is maar ZIJN, “INTERZIJN” zoals Thich Nhat Hanh het zegt.
