“Le bonheur est simple”. (Het geluk is eenvoudig)
Die spreuk hangt bij mijn neef op de muur in de woonkamer. Samen met zijn vrouw had hij de poster, met die spreuk, tijdens vakantie jaren terug in de Alpen gekocht. Op de poster zie je twee stokoude mensen, een boer en zijn boerin. Ze zitten aan een houten tafeltje koffie te drinken. De koffiepot is geëmailleerd, een beetje stuk hier en daar en waarschijnlijk net zo oud als zijn eigenaren. Ze drinken uit ouderwetse kopjes. Op de achtergrond zie je de stal en een paar koeie
Deze poster ademt eenvoud en geluk. Iedere keer dat ik bij mijn neef op bezoek kom, kijk ik ernaar. Zo simpel en zo waar. Er gebeurt niets en toch zo veel in dit tafereel. De boeren van vroeger, waar de koeien onderdeel van de familie waren en een naam hadden. En na hard werken was er altijd tijd voor een lange pauze en een stevige lunch. Hun gezichten, puur natuur, met zoveel rimpels dat als je een rimpel wil volgen je de weg kwijtraakt. In de ogen blinkt een vonk van diep geluk ondanks de moeilijke leefomstandigheden. Wanneer was dat? Minder dat honderd jaar geleden. Misschien 80 jaar geleden. Het waren moeilijke tijden met veel kindersterfte en toch was er geluk. De mensen van die tijd zochten niet naar langdurig geluk. Ze wisten dat het niet bestond. Geluk moet je telkens op nieuw ontdekken. Ze kan zich in alles verstoppen. Om het te zien moet je niet al een idee hebben van hoe geluk moet eruitzien. Dan loop je grote kans om erlangs te komen en het missen. Stoppen en observeren. Dan kun je het zien. Als je te druk bent, mis je het.
Met het Coronavirus worden we ineens uit onze gewoontes teruggetrokken, uit onze drukte, uit onze plannen en agenda’s. Ineens komen we tot stilstand. We mogen niet op vakantie. We mogen niet gaan werken voor de meeste van ons. We mogen niet uitgaan. We mogen niet onze ouders gaan bezoeken of onze kinderen. We mogen een heleboel niet!
Ik ontdek opnieuw wat ik allang wist maar vergeten was: Het geluk is Eenvoudig. In deze periode, geniet ik ontzettend van kleine dingen. Als ik buiten loopt, want dat mag nog wel, geniet ik van alles: het lopen, het ademen, het kijken en het luisteren, het dag zeggen, op afstand natuurlijk, aan onbekende en bekende mensen. In de keuken geniet ik van de groenten snijden, geschenk van de aarde en het werk van talloze mensen, en van het koken. Voedsel is medicijn. Dat weet ik allang en nu ben ik er nog extra bewust van.
En in plaats van afstand, voel ik verbondenheid. En dat hoor ik overal en lees ik overal in deze periode. We hebben verbondenheid weer ontdekt. En in plaats van drukte, voel ik rust. Hoelang geleden is dat geweest dat we zoveel vrije weekenden hebben Hubert en ik? We waren altijd onder weg naar familie, retraites, beurzen, weekendjes weg…. En nu ontdekken we wat het betekent om een huis te hebben. Een huis waar we lekker kunnen rommelen, koken, opruimen, zitten boeken lezen, op onze mobiel kijken en contact met familie te houden met bellen of Webex. Ook weer tijd om te tekenen, kaarten te schrijven. Wat is dat fijn! En ook koffiedrinken, net als die oude mensen op de poster bij mijn neef. En vooral niets doen, niets plannen maar kijken wat op het moment nodig is. Het leven is zo mooi.
Het Coronavirus is ernstig maar maakt ons ook bewust van onze menselijkheid en van wat echt belangrijk is. Ik word vrolijk van alle leuke initiatieven om mensen te ondersteunen, te helpen. Ik word vrolijk van de dankbaarheid naar alle mensen in de zorg. Ik word vrolijk dat de aarde even rust krijgt en dat de natuur zich kan herstellen. De lente is er en niets kan haar stoppen. De zon wordt warmer. Het regent en komt een regenboog. De vogels zingen zo hard als ze kunnen. Het leven is er en niets kan het leven stoppen. Zelf als ons lichaam dood gaat, zijn we toch niet dood. We gaan naar de bron van het leven, naar ons thuis. Waar we vandaan komen.
Ja, het geluk is eenvoudig. Veel eenvoudiger dan we denken.
